آرزوی من
جمعه, ۲۶ تیر ۱۳۹۴، ۱۰:۱۸ ق.ظ
شعر... روح و رویاهای یک ملت است. هنوز قیچی خاصی خلق نشده که بتواند رویاهای خصوصی انسان را مثله کند. روح رهایی یعنی شعر، دست یافتنی نیست.از حرفهای سید علی صالحی ِشاعر
........از سروده آرزوی من....................
گاهی که دلم خواست!
برمی خیزم هر بامداد وبه بانگ بلند
ترانه ای می خوانم
چون شیهه باران بهاری
آواز قناری
مزین به شمیم اقاقیها
فرزانه گی نرگسی ها
رنگ بازی رنگین کمانها
در هنگامه لذت بخش ابرها
راستی چه کسی می داند؟!
حتی اگربی دلیل زندگی کردیم
چو ن ماه و منظومه ها
یا چون زمین
با همه کوه ها و دامنه هایش
شرم فروخورده دریاهایش
در انتهای رادیکال جذر آبها
صیاد بی روزی دنیا نباشیم
پاییز1380ماهشهر علی ربیعی (علی بهار)
