فرشته ای گریان

فرشته ای گریان

بی آنکه زمختی زمانه را
از یاد برده باشم

این روزها

عجیب  مثل فرشته های گریان
لطیف شده ام
دور و برم علاوه بر شیطنت کلاغها
شرم بازی گربه ها
چند تایی هم بشریم
هرکه باشم من نیز ادامه
این همه آدمی هستم
سرگردان در وسع وسیع  آسمان

ستاره و کهکشان

وهر غروب که می رسد از راه
فکر می کنم خورشید را از دست داده ام
اسفند ۹۵ تهران امیرآباد ع-بهار

 

سوار هواپیمای زندگی که باشی...

هیچگاه شکوه از آنچه گذشته ست نداشتم  زندگی چه خوب بگذرد چه بد اگر کم یا زیاد ...به آنچه هست دلخوشم....اسفند دارد می دود که برودو سال ۹۵ هم مثل آن همه سالهای رفته به کنج ذهن و ضمیر آدمها  گم شود ...البته امروز که در عصر کوانتم بسر می بریم زمان مفهوم سنتی خود را از دست داده است و ما در فضا زمان بی آنکه بخواهیم سرگردانیم ...و اما برای من با آن همه حوادث و خاطره های بیشمار نمی دانم چرا حوصله عبور از سال ۹۵ را ندارم ...سالی که آغازش را در کنار مادری جشن گرفتیم که حالا دیگردر کنار ما نیست و بعد پایان دوران کاری و ورود به مقطع بازنشستگی که نمی دانم کی آمد و کی رفت و این آخری مهاجرت به تهران..  آره مثل اینکه حوادث این سال بی پایان است و در سطح دنیا تا بخواهی حوادث ریز و درشت و در سطح کشور هم کم نبود گاهشماری هایی که بدرد ِآینده بیشتر می خورد تا اکنون ...مثل فوت هاشمی رفسنجانی و آتش سوزی پلاسکو که انگار عمر این دو بدنیا نبود ....برای این سال و این اسفند زودگذر خیلی حرفهای گفته و نگفته دارم ....خوب چه مصیبتی از این سخت تر که در این سال مادرت را از دست می دهی ...لحظه های پر خاطره و قشنگ با مادر بودن را با هیچ لذتی نمی توان عوض کرد و حالا تو در این سال زیباترین و عزیزترین کست را از دست داده ای و بی آنکه بخواهی تسلیم شرایط محًض روزگارهستی  ....تشیع و تدفین و تسلیم همه در چند روز پاییز به پایان می رسد و بعد تصمیمی دیگر برای زندگی و درخواست سریع برای بازنشستگی از شرکت و مثل برق وباد اخر اذر ماه اخرین روز کاری و اتفاقی باور کردنی برای من و باور نکردنی برای دوستان که ای چه زود این سالها را سپری کردیداما باری  مثل همه زندگی من سالهای پر شر و شوری بود که به خاطره ها پیوست  و در ادامه تلاش برای مهاجرت به پایتخت که این مهم هم صورت پذیرفت....هنوز بدنبال گمگشته ای می گردم که به من ارامش دهد و گاهی فکر می کنم همین دربدریها انگیزه من برای زندگی هستند اصلا زندگی در سکوت و سکون رنج آور است همان به که همیشه سوار هواپیمای زندگی باشی و دلهره های بی سرانجام آن را به جان بخری زیرا هواپیما ی زندگیت  از زمین که برخواست دیگر هیچ چیز دست خودت نیست و از هر سو در حصار حقارتی بنام دنیایی بی اراده تو... واز طرفی سفره  زندگی بی آنکه بخواهی هستی را به تو تحمیل کرده است....آره بی دربدری نمی توانی به سکونی برسی که همیشه آرزویش را داری....دوستی از قدیم می گفت هدف رفتن است و نرسیدن و آنگاه که برسی یقین بدان آخر خط هستی .ولذا سال ۹۵ علاوه بر همه وقایع پیش آمده سال گران رنجی  همراه با تجربه های فراموش نشدنی بود تلخ و شیرینش بماند…...

از دفتر یادداشتها سال 95 ع-بهار