بس که بد میگذرد زندگى اهل جهان

شکستن حرمتها!
بس که بد میگذرد زندگى اهل جهان
مردم از عمر چو سالى گذرد، عید کنند..  صائب تبریزی
این روزها روی جلد اکثرمجلات اروپایی به این مضمون آراسته است -آیا حقیقت مرده است-و من می پرسم حقیقت در کجای آرزوهای بشری بیتوته کرده است...که نای برخواستن ندارد و اصلا حقیقت چیست و چه باید باشد ...تا اندکی از وسواس و دلهره و رنج معاصر بشر التیام یابد زیراجهانی که مدهوش چشم مست و می ناب اخلاق و مدارا  نیست و قدرت در ید زنگیان مست است بهتر از این نمی شود ....هر چند علیرغم این همه مصائب شخصا دوست دارم در این روزهای اخر سال ۱۴۰۲ اهالی  قدرت و قداست تمامیت خواهی  یه جایی به تامل در خود بنگرند و به سرنوشت پیشنیان خود  و به حال و احوال بشر درمانده از این همه فقر و فاقه و ظلم  نظری به حرمت بیندازند  که در کجای شطرنج دوستی یا دشمنی ایستاده اند .... برای عمر تاریخ مدون بشر سالها که هیچ ،قرنها هم بگذرد در آنچه آسایش و  سلامتی به مفهوم اخلاقی آن جایگاهی نمی بینم...درجهانی که هر کس نقطه مقابل من است بلقوه یک دشمن به حساب می آید .. ..ومثل اینکه دشمنی در تراز آدمی جزیی از ذات او شده است در حالی که امروز علوم انسانی خردورز  دارد تلاش می کند که به نتایجی برسد که بتواند دشمنی ها در فرهنگ بشر چون ویروسی بدخیم علاج شود اما دریغ و بعید‌،  ظاهرا سیاست تنها راه نجات بشر را بسط دشمنی و ویرانی و تبعیض می داند از رنگ و نژاد تا تبعیض خودی و غیر خودی   ماهشهر علی

در باره خشنونت و بحران جمهوری
امروز مروری داشتم بر کتاب بحران های جمهوری نوشته فیلسوف سیاسی معاصر هانا آرنت ، وی در این کتاب نه فقط به نقد دولت و شهروندان و مفاهیم علوم سیاسی می پردازد بلکه با توجه به سیاست غلت  دولت ها و رفتارهای ناشی از دروغگویی و تظاهر و فریب سیاستمداران، و سپس بحران های اعتراضی و سرپیچی شهروندان که عاقبت  به انقلابی خانمان برانداز منجر می گردد به سیاست مداران توتالیتر و اقتدارگرا هشدار می دهد. به گفته آرنت قدرت همیشه نیازمند پیروان  است در حالی که خشونت متکی به ابزار است .وقتی دستورها دیگر پیروی نشوند ابزارهای خشونت بی استفاده خواهند بود. خشونت همیشه می تواند قدرت را ویران کند اما از خلق قدرت عاجز است این نکته مهمی ست چرا که حتی حکومت های تمامیت‌خواه نیازمند اقتدار با حداقلی از پیروان  هستند. کتاب بحران‌های جمهوری در چهار رساله تدوین شده است اول دروغگویی در سیاست ،دوم نافرمانی مدنی ،سوم در باره خشونت سازمان یافته و چهارم اندیشه هایی در باره سیاست و انقلاب . هانا آرنت در این کتاب تاکید دارد که هیچ گاه هیچ حکومتی وجود نداشته است که منحصرا بر ابزار خشونت استوار باشد حتی حاکم توتالیتر که عمده ترین ابزار حکمرانی یش شکنجه و آزار و اذیت مزاحم است نیازمند اندکی پایه قدرت و مشروعیت حداقلی ست که بتواند به بقای خود و سرکوب مردم ادامه دهد .البته از نگاه من وجه غالب در سیاست و سیاستمداری همان دروغگویی ست که راست راست در چشمان جهانی نگاه کنی و دروغ بگویی و یاوه ببافی و اندکی وجدانت چون ماری که نیشش را در بدن خود فرو می برد دردت نگیرد و آزار نبیند .پدیده عجیب و پیچیده ای ست دروغگویی حاکمان مستبد چنان زیبا دروغ می گویند که خودشان باور می کنند.
چقدر کتاب خوبی ست این بحران‌های جمهوری هانا آرنت ساده و روان در باره مصائب استبداد و نظام های توتالیتر و زورگو شرح ماوقع کرده است و البته در آخر ساز و کارهایی برای نجات مردم نیز اضافه کرده است.
هانا آرنت می نویسدخشونت ماهیت ابزاری دارد و تا جایی معقول است که در رسیدن به اهدافی که قرار است توجیهش کنند موثر باشد خشونت هیچگاه آرمانی را پیش نمی برد نه تاریخ را و نه انقلاب را نه پیشرفت را و نه پسرفت را بلکه می تواند کاری کند که بی عدالتی ها نمایان گردند و در معرض توجه عموم قرار گیرند ‌‌خشونت زمانی ظاهر می شود که قدرت در مخاطره است اما اگر همچنان به کار خود ادامه دهد به محو شدن قدرت می انجامد. خشونت می تواند قدرت را ویران کند زیرا در ادامه ابزاری می شود که هیچ قطعیتی برای حفظ کیان قدرت را بدنبال ندارد و آن زمانی ست که ترس مردم از تولید خشونت فرو می ریزد.
  ماهشهر ع-ر