سروده بیابان غریبی

ای دل ! که در اعصار زمستان غریبی

زنجیر به پا بسته ی طوفان غریبی

در عزلت مایوس ِ پریشانی افکار

زخمی شده از خار مغیلان غریبی

گفتی که بگیرم  خبرازمرغ  شبآویز

از باغ پریدند همه مرغان  غریبی

ناکام  چو  اقلیم فلسطین وجودم

خورشید نتابد به حُزیران  غریبی

دیدی زچه رو شعله آهم به فنا رفت

خاکستر تسلیم نشست بر شب هجران غریبی

مّنت  همه بر دوش نهادی که بخوانی

غمنامه ای در بزم  شبستان غریبی

راهی ست که طی می شود آخر

ازوادی خاموشی و ویران غریبی

در شورگه خشک زمین با همه تدبیر

رویید چه بی  حاصل و بیهوده نیستان  غریبی

گلبانگ فریبای تو را کس  نشینده ست

ای  بلبل سرگشته  ز حیران  غریبی

نه با غ  جهان  سبز و نه معشوقه به کام است

چون قافله ها  خسته  بیابان غریبی

شهریور 1386  علی ربیعی(ع-بهار)

زبان عشق

دوستی می گفت ای کاش بهشت کتابخانه بود...گفتم نمی دانم...اما شک ندارم که کتابخانه بهشت است....ع-بهار

زبان عشق

گاهی که هیچ واژه ای

برای سرودن ندارم

در سینه ی  پرنده ای فرو میروم

قناری باشد یا چکاوک

کلاغ باشد یا اردک

تفاوتی نداشت -

عشق را!

از هرزبان که می شنوم نامکرر است

تهران علی ربیعی(ع-بهار)

از سروده نی لبک

ملت ها در قلب شاعرانشان متولد می شوند و در دست سیاستمدارانشان می میرند ...اقبال لاهوری

.....از سروده نی لبک

آوازهایم را بخاطر بیاور

شاید استغاثه  لک لک غمگینی

بر بلندای متروکه ای را

آسمان بشنود

ماه ببیند

باران بخواند

آنگاه  همسرایی باد

خبر از سالی شفاف بیاورد

و آدمی در میان لذت وافر

 بابونه ها و شبدرها بروید

و عشق چون بره ای

به پای هر قصابی وفاداری کند

حالا که در شراره بادها و خاکها

قشون به اتمام خنجرها رسیده اند

و من نیزاز  خیابان خسته خاطراتم عبور کرده ام

ماهشهر علی ربیعی(ع-بهار)

بوی لیمو

زندگی جنگ و دیگر هیچ
وبا این همه
ما به این جهان نیامده ایم
که به آسانی بمیریم
آن هم در سپیده دمی
که بوی لیمو می دهد
مرکب سازی ع-بهار
بیاد بمباران شده گان مظلوم سردشت توسط صدام و مساعدت امریکا