داغ جگر سوز

سروده داغ جگر سوز
نه لبخند آبی پیچک ها  دور تنه ی  چناری پیر
نه عطر زنانگی معشوقه ای پنهان
در غروب زمستانی دلگیر
هیچکدام مرا
رهسپار کوچه های شادی  نخواهند کرد.
انگار هزار و چهارصد و سه سال
داغ جگرسوزم
گداخته بر آتشی از  براده های آهن
علی