به شما که نتوانستید عاشق شوید

به شما که نتوانستید عاشق شوید
آی پسرانِ نابالغ
در انتظارِ یک جَنگِ بی حاصل
آی دُخترانِ پَلاسیده
در اُتاقَک هایِ شَهوانی
برخیزید !
برای تغییر جغرافیای جهان
آداب تمدن های  دروغ
کشمکش های بی حاصل!.
شما که نتوانستید
عاشق شوید
و لبخندی از کوچه ی
معشوقه ها را
به خاطر بسپارید
علی

سال بلوا
تهران خسته ام می کند تنها تهران نه همه جا خسته ام کرده است هم هواپیما و قطار و هم سفر هر چند همسرم و دخترم سنگ تمام می گذارند و با دیدنم گل از گلشان شکفته می شود اما هیچ چیز مرا به آب و آیینه و گیاه پیوند نخواهد زد بخصوص وقتی آسمان ابری ست و نمی دانی برف می بارد یا باران و هوا مه آلود و آلوده است . در این اوقات  دلگیر حس می کنی این پنج شنبه سنگین ۲۵ بهمن ۱۴۰۳ برای دلمردگی و بی حوصله گی هیچ چیز کم ندارد  تازه سردی سوزناک اجازه رفتن یه پارک را هم از آدم می گیرد . غروبی از هر سو صدای ترق و تروقی شنیدم رفتم سر کوچه ببینم چه خبر است کودکی با مادرش داشت رد می شد همینطور بی مقدمه نگاهی به من کرد و گفت آقا این رعد و برق نیست؟ گفتم نه فرزندم این صدای تیر و تفنگ است و ظاهرا باید جشنی در کار باشد البته آسمان همچنان ابری ست و من هی سرک می کشم ببینم اندکی برف روی شاخه های چنار  پنجره ی روبروی  خانه مان ننشسته است.  دلم می خواهد حداقل اندکی سفیدی و روشنایی  برف  سر و صورت کوچه و خیابان را عروسکی کند.
بعد از دگردیسی این چند روزه ی سفر دیشب تا پاسی از نیمه شب مروری داشتم بر کتاب سال بلوا از عباس معروفی در صفحات آخر با این جمله کتاب کلی احساس همدلی کردم ، جهان باتلاقی گندیده و مرگبار است که نباید دست و پا زد فقط آرام آرام باید زندگی کرد و مُرد.    علی

 

پرنده خارزار

پرنده خارزار
"در افسانه ها آمده است پرنده ای هست که تنها یک بار در عمر خود می خواند و چنان شیرین می خواند که هیچ آفریده ای بر زمین به پای او نمی رسد . ازهمان لحظه که از لانه خود بیرون می‌آید در پی آن می گردد که شاخه های پرخاری بیابد و تا آن را نیابد آرام نمی گیرد . آنگاه همچنانکه در میان شاخه های وحشی آواز سر می‌دهد بر درازترین و تیزترین خار می نشیند و در حال مرگ با آوازی که از نوای بلبلان و چکاوکان فراتر می‌رود رنج جان دادن را زیر پا می گذارد آوازی آسمانی که به بهای جان او تمام می شود ". قصه این کتاب واکنش انسانها به عشق است و عشق موضوع اصلی داستان است . قهرمان مرد رمان رالف که یک کشیش کاتولیک است  به عشق پشت پا می زند و قهرمان زن قصه مگی تا پایان به عشق شورانگیز خود وفادار می ماند و در آخر رمان  یک تراژدی غمناک رقم می خورد.
در کتاب می خوانیم که رالف می گوید آن قدر دوستتان داشتم که می توانستم به دلیل رد کردن عشقم شما را بکشم اما راهی در پیش گرفته ام که تنبیه مناسب تری است. از قماش آدم های اصیل نیستم .دوستتان دارم اما می خواهم از درد فریاد بکشم.
مگی دستش را با ظرافت بر بازوی رالف نهاد و با ملایمت گفت  رالف عزیز درک می کنم  . می دانم می دانم هر یک از ما چیزی در خود دارد که نمی تواند آن را نابود کند ، حتی اگر مجبورمان کنند آن قدر فریاد بزنیم که بمیریم . ما آنچه هستیم هستیم فقط همین. و تنها کاری که از دستمان بر می‌آید این است که درد بکشیم و به خود بقبولانیم که ارزشش را دارد.  نویسنده کتاب پرنده خارزار  کالین مکالو با  ترجمه مهدی غبرایی چنانکه در بالا اشاره کردم یک عاشقانه ناآرام و جانسوز است. علی
   ماهی سیاه کوچلو
برتولد برشت نمایش نامه نویس آلمانی می نویسد گاهی که کوسه ها خیلی جو گیر می شوند  به ماهی ها یادآوری می کنند که زندگی واقعی شما از زمانی آغاز می شود که به شکم ما ورود می کنید و ماهی ها نیز بخاطر زود باوری ذاتی بی اندکی تفکر می پذیرند و گله گله به تاریکخانه دهان آن هیولا  هجوم می‌آورند بلکه به اندکی آسودگی که وعده اش را کوسه ها داده اند برسند و این حکایت ناشی از جادوی بی خردی ماهی ها از یک طرف و شکمبارگی و اقتدار کوسه ها از سوی دیگر است هر چند روزگاری
ماهی سیاه کوچولویی بود که می خواست از رودخانه ها بگذرد تا به دریا برسد و ما چه عاشقانه قصه آن ماهی را  از زبان نویسنده شهیر کودکان  صمد بهرنگی باور می کردیم و همه می خواستیم با هزاران تفسیر دوست داشتنی که در دل داشتیم اندکی به رویاهای ماهی سیاه کوچلو نزدیک شویم.  علی

انسانهای خوشبخت !
همیشه تلاش کردم با رایحه قلبم و تعبیری از دوست داشتن زندگی کنم و همواره با دو دوتای خودم به چهارتا برسم .و این شد که ترجیح میدادم  با همین فرمان ادامه بدهم و در عین بی حوصله گی محض سخت نگیرم و از قضای روزگار چقدر با همین دست فرمان دوست خوب در زندگی داشتم و در حد مقدوراتم من نیز دوست خوبی برای آنها بودم اما خوب علیرغم  آن همه میل ها و اراده ها یه جایی ترمز شور زندگی کشیده می شود بی آنکه از دست تو کاری ساخته باشد . در شروع کتاب آنا کارنینا اثر لئون تولستوی جمله زیبایی ست بدین مضمون که انسانهای خوشبخت همه مثل هم هستند اما متاسفانه ما انسان خوشبختی را سراغ نداریم و از طرفی انسانهای های شوربخت هر کدام شوربختی خود را دارند درست مثل همه شوربختان روی زمین زیرا دنیایی که انسان‌ها بر این کره خاکی برای خود و اطرافیان می آفرینند بجز شور بختی و مفارقت و رنج، نصیبی در آن نیست.    علی

به مردم سرزمینم

 

به مردم سرزمینم
شعر من در مدح هیچکس نیست
نمی سرایم تا کسی را بگریانم
یا لبخند رضایت
بر لبانش بنشانم
من همواره برای بخش بزرگی
از مردم سرزمینم
در دوردستها
می سرایم
همسرایی با ویکتورخارا...علی

کتاب و کباب

کتاب و کباب
تعطیلی امروز سه شنبه ۲۵ دیماه ۱۴۰۳  روبروی چراغ قرمز ایستاده بودم که طبق سنوات اخیر چند جوان خشک کن  و دستمال بدست جهت تمیز کردن شیشه  ماشین حاضر می‌شوند با شرمندگی و آزردگی که کاری از دستم ساخته نیست تشکر می کنم و بعد یکی از آن نوجوانان با چهره تکیده که ناشی از سیگار و مواد مخدر باید باشد آمد و گفت می‌شود سوار بشم می خواهم بروم به مادرم در قسمت دیگر شهر سر بزنم گقتم بفرما ، آمد و نشست . چراغ که سبز شد  حرکت کردیم با سکوتی عمیق در بلوار بین شهری به راهم ادامه دادم تا نرسیده به یک سه راهی با صدای نسبتا بلند گفت آقا ببین تابلو زده کباب با پنجاه درصد تخفیف و من که قبلا تابلو را خوانده بودم با لبخندی آرام گفتم فکر کنم اشتباه خواندی باید کتاب باشد گفت آره درسته کجای دنیا کباب را با پنجاه درصد تخفیف می فروشند ؟ گفتم  کسی زیاد  کتاب را جدی نمی گیرد گفت آقا کتاب به چه درد می خوره و  بعد کلی با هم در خصوص اشتباه خواندن کتاب و کباب خندیدیم .
گفتم غروب سردی ست  گفت آره خیلی سرده آدم خیلی زود گرسنه میشه گفتم معلوم است دلت کباب می خواست که کتاب را کباب خواندی و باز خندیدیم و من پیچیدم سمت سه راهی بعدی گفت آقا من پیاده می شم گفتم مگر دلت کباب نمی خواست سرش را پایین انداخت و هیچ نگفت و من ادامه دادم خوب است برویم با هم یه دست کباب بخوریم  تازه من هم از صبح تا حالا چیزی نخورده ام گفت نه مزاحم نمی شوم و رفتیم دو دست کباب کوبیده سفارش دادم .در چهره خسته اش رضایت عمیقی پیدا بود.
شام امشب در کنار آن نوجوان خیلی چسبید برخاستیم که برویم گفت آقا خیلی لطف کردی، بقیه راه را پیاده می روم خونه مادرم همین نزدیکی ست گفتم میدانم ! و بعد سیگارش را روشن کرد و پکی عمیق زد و رفت ...علی

حکایت دزدی امروز
امروز به تاریخ ۱۷ دی ماه ۱۴۰۳ سر ظهری پشت دیوار بیمارستان تامین اجتماعی دزدانی ناشی به کاهدان زدند زیرا تصور می‌کردند حداقل یه گوشی همراه  دارم به بهانه ای کنارم توقف کردند و پرسیدند ساعت داری آقا گفتم نه ساعت همراهم نیست گفتند خوب تلفن همراهت را بده گفتم متاسفانه همراهم نیست آن که پشت ترک موتورسیکلت بود چند قدمی آمد جلو و خنجر کوچکی را از جیب کاپشنش بیرون کشید که تیغی بر پیراهنم بکشد بعد پشیمان شد و پشت ترک نشست و به همراه دوستش دور شدند فکر کنم از موی سفیدم خجالت کشیدند اما خوب گفتم مروری کرده باشم بر دزدی های کوچک و بزرگی که شاهد بودم از دزدیدن دوچرخه ام در کوچه پس کوچه های مشهد تا دوچرخه فرزندم از درب منزل که هر چه دویدم به دزدک نرسیدم و بعد قاپیدن تلفن همراه مردم در چهار راه فاطمی  تهران تا مدرسه ای که روبروی آپارتمان خانه فرزندم بوده و  فریاد و استغاثه کسانی که همه خاطراتشان در همان گوشی بوده و بعد در چند روز اخیر شاهد دزد نوجوانی بودم که موتوسیکلت پیرمردی را از کنار مغازه برداشت و بسرعت در خیابان اصلی متواری شد . بیچاره صاحب موتور داشت توی سر می زد و نوجوان دزد در حال پرواز  بود.
با دیدن همین تجربه ها  سر ظهری که دارم می روم پیاده روی نه ساعت را که یادگاری فرزندم بمناسبت تولدم بوده را با خودم میبرم و نه تلفن همراهم را مگر یک کتاب که زیر بغلم می گیرم و شروع به قدم زدن می کنم . یقین دارم کسی برای کتاب و کتاب خوان تره خرد نمی کند و دیگر اینکه علیرغم همه این تخم مرغ دزدی‌ها که شاهد بوده ام اما هیچکس به پای شتر دزدی چون خاوری مدیر عامل اسبق بانک ملی ایران و هموزن های متعدد و متنوع چون ایشان نمی رسد که در عالم دزدی برندی ست برای خودش.و سعدی علیه الرحمه می فرماید....
ببری مال مسلمان چو برند مالت را
بانگ و فریاد برآری که مسلمانی نیست        علی

سرمایه داران جهان متحد شوید
یادش بخیر از اواسط قرن نوزده میلادی   مانیفست و بیانیه ای  از یک شخص انسان دوست زیر چتر فلسفه آلمانی منتشر شد بدین مضمون که  کارگران جهان متحد شوید و بعد ادامه داد که کارگران اندکی از زحتمکشانند پس بیاییم و بنویسیم زحمتکشان جهان متحد شوید برای اینکه جهان عادلانه ای بسازیم و خلاصه جسم و جان و خان و مانش را در این راه به ودیعه گذاشت .
اما اینک که این یادداشت را می نویسم یعنی یادی از آن بیانیه در سال ۱۸۴۸ و ماجرای کمون پاریس نزدیک به یکصد و هفتاد سال می گذرد.  و بعلاوه از  فلسفه انقلابی و عدالت خواهانه  علیرغم اراده ای که در بانیان اولیه  بود اما آبی برای زحمتکشان در آن دیگ  نجوشید و  هیچ اتفاق خوش آیندی رقم نخورد  تا  رسیده ایم به ربع پایانی  قرن ۲۱ میلادی و حالا  شعار روز دنیا شده است که راست ها و سرمایه داران جهان متحد شوید برای خوردن اندک قوتی و نانی  اگر بر روی زمین مانده باشد  و من شخصا فکر می کنم عناصر قدرت و  ثروت با هر دوز و کلکی شده زودتر همدیگر را پیدا می کنند و آتش کینه به جان  بیچارگان می زنند . و در آخر می رسم به قسمت پایانی از یک شعر بلند شارل  بودلر فرانسوی که سرود  من بر سرنوشت پلیدترین حیوانات رشک می برم زیرا همواره می توانند کلاف پیچیده روزگار را به نفع خود گشوده و مصادره نمایند.     علی

در جبهه غرب خبری نیست

 

قصه تلخ جنگ
اوایل دی ماه ۱۴۰۳ است در حالت بین خواب و بیداری دارم این یادداشت را می نویسم . یکی از بهترین کتاب‌های ضد جنگ که سالها پیش خوانده بودم  رمانی ست  با عنوان در جبهه غرب خبری نیست نویسنده کتاب اریش ماریا رمارک آلمانی ست که حکایت هفت سرباز در جبهه را توصیف می کند .  اهمیت کتاب  علاوه بر پیام ضدیت با  جنگ  ملیت نویسنده است که اهل کشوری ست که آغازگر دو جنگ بزرگ  اول و دوم جهانی بوده است .
دراین قصه سرنوشت هفت سرباز آلمانی را دنبال می کنیم با آنها می خندیم ،عشق ورزی می کنیم اندوهگین می شویم گریه می کنیم و سرانجام با آنها می میریم .
این رمان به ما می گوید در جنگ همه قربانی هستیم بنابراین آغاز جنگ ورود به جهنمی ست که پایانی ندارد. در  توصیف شاعرانه کتاب  آلتون جان خواننده شهیر بریتانیایی بر اساس این رمان ترانه ای خوانده است بدین مضمون که در جبهه غرب خبری نیست ،هیچ کس نمی بیند جوانی در خاک بیگانه خفته، هیچکس فرصت نمی کند کشته ای را خاک کند،  سرزمینی  که تخم  جنگ در آن کاشته می شود  و خون سربازی  فرو می ریزد هیچ درختی جوانه نخواهد زد        علی

این نیز بگذرد
در این شب شنبه اول دی ماه ۱۴۰۳ بعد از احساس خستگی مفرط از منزل خارج شدم و تن را به پیاده روی پشت دیوار سپاه سپردم.  باد سرد و آزار دهنده ای ست اما به خستگی و تن آسایی ترجیح دارد گاهی علیرغم کج تابی زمانه می توانی با ساده ترین چیزها یه اتفاق بهتر را برای خودت رقم بزنی و به تعبیری تا زنده ای نباید تسلیم شد ، شده است با یک پیاده روی ساده.
در ادامه آمدم و زیر طاق آسمان سرد شب اول دی  برای زمانی چند بر روی نیمکت نشستم و به فضای یه قصه کوتاه نویسندگان و یه شعر شاعران رفتم این طور که وقت سپری می شود کلی احساس سود و ثمر عمر رفته می کنم.
بهر جهت بهتر آنست که از لحظات زندگی تا عمر باقی ست به نحو درست استفاده شود تا بعد چه پیش اید مهم نیست  و سپس به ستاره زهره نگریستم که درخشان‌تر از هر شب قلب آسمان را روشن کرده است و این نیز از فرصت های پایان پاییز بی باران است و شروع زمستانی که مژده بخش سوته دلانی در آرزوی باد و باران  .
خوب میدانم زمین سرد و تشنه است و هزاران چرنده و پرنده در آرزوی قطره ای آب زیر بار و بنه ای بیتوته کرده اند جدا از چوپانان و گله داران در صحرا که با یک فصل خشک رویاهایشان بر باد میرود و من همواره آرزو دارم که رویای هیچ جانداری در هستی برباد نرود علیرغم آنانکه  سر در توهم اوهام و خیالات قدرت و قداست افکار واهی خویش دارند و مگر به نبود و نیستی غیر از خود نمی اندیشند در حالیکه ادبیات عرفانی و رندانه ما از مولانا تا حافظ در شعر و ابوسعید ابی الخیر و عین القضات همدانی به نثر همواره به غیر خود می اندیشند و خطاب به خطاط که بر  حال و احوال  هستی ناظر است و سه گونه خط نبشتی و آن خط که همه را به نیکی و نیکفرجامی طلب کند خط سوم است که خط اوست و خط یکم و دوم در دیده بینای وی مگر انحصار خودی و غیر خودی نخواهد دید چنین مباد!.
این دی ماه نیز در گذر چهارمین سال رنج مضاعفی  ست که از داغ فرزند می کشم اما پر پرواز همین آسمان پاک و ستاره روشن بالای سرم و درختان سبز  و چمن آرایی اطرافم و صدای مستی آور وزق ها کمک می کنند که هستی را با همه پستی و بلندی هایش همانگونه بپذیرم که هست و در خلوت دل خونین خویش زمزمه کنم این نیز بگذرد.....علی

بوی دانایی

 

بوی دانایی
همه شب من اختر شمرم، کی گردد صبح
مه من چه دانی، تو غم تنهائی را
ملت ار بداند ثمر آزادی را
برکند ریشه استبدادی را....عارف قزوینی
گفت یادت هست چقدر شعر و حکایت کوتاه نوشته ای و خط زده ای و ورق ها را ریز ریز کرده ای و بدست باد سپرده ای گفتم اما همه آنها که هستند و نیستند در جانم  و لحظات جهانم ماندگارند زیرا من که جای خود دارم آن آهی که از نفس مظلومی به هوا می رود اثر گذار است و ماندگار و جایی خود را نشان می دهد گفت درست است من نگران تاثیر هیچ
ذره ای در جهان نیستم.
گفتم اما آنچه عذابم می‌دهد تجسم مادی زندگی ست که احاطه ام کرده است و فکر می کنم کنه ای هستم که به پوست رنجور سگی ولگرد چسبیده است.
گفت چه می گویی گفتم نمی دانم نمی دانم اما در هر حال مجموعه صفات منفی از دروغ و ریا و استبداد  عذابم میدهند چنانکه عارف قزوینی می سرود و من باز هم تا زنده هستم می نویسم و ریز ریز می کنم دست نوشته هایم را .
اما می‌دانم به تعبیر  بزرگی دست نوشته ها هیچگاه نمی سوزند زیرا سرشته با جان آدمی هستند. و اگر خاکستر شدند بوی دانایی را تداعی می کنند گفت دانایی چه بویی دارد گفتم مثل بوی عودی ست که بر خاک عزیزت می سوزد ... علی

یادی از شیموس هینی شاعر ایرلندی

 

دل مجروح

در این شب خاک آلوده پاییزی
من در کنار ماه
بر این ساحل غریب
مستانه پا نهاده و
هشیار مانده ام
شادم که چون امواج دریا
در تمام شب
فانوس دل مجروح خویش را
در چنگ خود فشرده و
بیدار مانده ام...

همسرایی با نادر نادرپور

یادی از شیموس هینی شاعر ایرلندی
خوب به میمنت و مبارکی در این شنبه شب ۲۴ آذر ماه هوای سرد آخرای پاییز به جنوب هم رسید و نشستن بر نیمکت بلوار پشت دیوار سپاه را برای من با سوز سرما همراه کرد البته آرزوی باران داشتیم اما خوب آن دورها برف بارید و سوز سرمایش  تا اینجا رسید و حالا در این شب سرد که باد اندکی آلودگی ها و غبار شهری را از آسمان بالای سرم پرانده ، علیرغم‌ جنگ های منطقه ای و ترک تازی های مغول وار اسرائیل و ابنا جنگ پیمانش بر ملت های منطقه اما هنوز  آدمیتی باقی ست تا آینده نمیرد.  و لذا کلی با شعر کوتاهی از  شیموس هینی شاعر ایرلندی برنده نوبل ادبیات بسال ۱۹۹۵ احساس همخوانی کردم  که نوشت...
نباید ترسید
قله ها را
برای رسیدن
به صلح و آزادی فتح کنید
خوب زیبایی کار شاعر همین است که با چهار کلمه  آنچه را پسندیده شعور انسانی ست برجسته میکند.   علی

به یاد عارف

 

چرخ بی آیین بیاد عارف قزوینی
امروز تهران منزل بودم و مروری داشتم بر کتاب چرخ بی آیین نوشته فرهاد صفر زاده پژوهشگر تاریخ موسیقی.
در این اثر می خوانیم  که عارف باید روضه خوان می شد پدرش اینطور می خواست اما شاعر شد و ترانه خوان و تصنیف ساز ،البته این تنها کاری نبود که عارف بر خلاف میل پدرش انجام داد .ملاهادی (پدر عارف) همزمان با قتل ناصرالدین شاه که عوام شاه شهیدش می گفتند و مقبره اش در جوار  شاه عبدالعظیم است در گذشت.
او دو وصیت داشت ؛ وی را در کربلا دفن کنند و یک سوم اموالش را صرف روضه خوانی کنند عارف اما به هیچکدام عمل نکرد حتی باغات پدر را اجاره داد تا در آنها انگور بکارند  و شراب بسازند نام شراب را هم گذاشت "شراب ثالث"
تصنیف های عارف متاثر از زمانه و فراز و فرود انقلاب مشروطیت  در سال ۱۲۸۵ هجری خورشیدی بود   .وی شور وطن دوستی غریبی داشت که در تصنیف مشهورش از خون جوانان وطن لاله دمیده متجلی است.
عارف را نوای آزادیخواهی ملت ایران نامیده اند که در دویست اخیر در این مسیر صدها جنبش و دو انقلاب بزرگ را رقم زدند هرچند مثل هر انقلاب اجتماعی در تاریخ معاصر بشریت به عاقبت بخیری نرسیدند که  فکر می کنم این نیز از ویژگی جامعه انقلابی ست که احساساتش بر خردورزی اصلاحگرانه غلبه دارد .

عارف در سن ۵۳ سالگی پس از مبارزات فراوان در راه میهن و علیه استبداد داخلی  و استعمار خارجی از دنیا رفت و در آرامگاه بوعلی سینای همدان  به خاک سپرده شد ، پس اگر برای ایرانگردی به همدان رفتید حتما در کنار آرامگاه بوعلی اندکی هم بر مقبره عارف به احترام سر فرود آرید.      علی

 

درختان را نکشید
اخیرا  که بارها و بناچاری زمانه گذرم از مسیر اندیمشک به اهواز افتاده دیدن صحنه های رقت انگیز آتش زدن درختان بید و کهوری که در گرمای طاقت فرسای تابستان باعث اندکی امن و آسایش مسافران و رهگذرانند باعت رنجش و آزردگی خاطر شده است و  دل من نیز از این ستم و رفتار نابهنجار  چون شاخ و برگ درختان آتش گرفته در حال سوختن است با پرسش های بی شمار از مسببین که کیستند ؟و محافظین محیط زیست که کجایند؟! انگار آتشی ست که ریشه در  قهر و نفرت و البته جهل مرکب دارد، آن کسانی  که از سر قصد  حرمت طبیعت را نگه نمی دارند و درخت را می کشند. و لانه پرندگان و جوجه هاشان را طعمه آتش می کنند.
  از سویی اما بارها شاهدم علیرغم آتش زدن های مکرر باز درختانی هستند که از ابتدای ساقه جوانه می زنند و  برگ و بار می دهند و فضایی برای تنفس می جویند گویی به زبان بی زبانی فریاد می زنند می خواهیم زنده بمانیم. علی

چیزی برای فهمیدن وجود ندارد
بعد از رفت و برگشت ابرهای سفید و سیاه و نباریدن باران باد سرد و بلند بالایی از جانب شمال وزان است و آسمان درخشان و مهتاب دارد قد می کشد و ستاره می درخشد و من چه تنهایم با قصه های گفته و نگفته و رویاهای بافته و نبافته  نباید از این همه دل آزردگی که  بناچاری ست اضافه بر متن زندگی بنویسم .
گاهی چیزی برای فهمیدن وجود ندارد و تو نیز باید بپذیری و اصرار نکنی به زعم خود همه چیز را بفهمی....علی

دل قوی دار

 

دیشب خواب دیدم از این همه بار سنگین  عبور کرده ام و به بزمگاه صبوری و عافیت رسیده ام ،شبی با تضرع و استغاثه قلبی ...خواستم سر شبی بخوابم گفتم خدایا من مستحق این همه رنج و مصیبت نبودم ....خلوتم همیشه پاکترین خلوت بود و چون به حضور می رسیدم به دیگران منبع شادی و محبت بودم و با آنچه را از عالم بالا در دل داشتم زمزمه کردم و عجیب بود از ابتدای خواب تا بیداری همه هستی جلوه نور بود و من گم شده ای داشتم که پیدا شد و باهم در میان انبوه جمعیت قدم می زدیم .

یه شادی وصف ناپذیری در چهره ها دیده می شد . لحظاتی بر من و تو می گذشت که بهتر آنست که در دل بماند چقدر گشتیم و گشتیم چقدر پستی و بلندی‌ها را طی کردیم و چقدر موانع که قلب بزرگ می خواست خیلی بزرگ که تاوان سختی را چشیده باشد و من همه آن خصوصیات را داشتم خدا می داند که برای رسیدن به مقصد راهی مگر رنج جدایی و طلب آرزوی محال نبود و من اول شب در عین آشفتگی بسیار همه را با خودم و خدای درونم زمزمه کرده بودم تا بعد از یک چشم گشودن برق امید در دلم روشن گردید. شاید همه اینها از دیدن تو تا عبور از سنگلاخ و دره ها فقط یک خواب بود اما بعد از بیداری آرامش درونی گویی رقص پروانه ها در بهار به سراغ من آمده اند و من نیز باید با خیل پروانه ها که از پیله به در زده باشند  و حال و هوای صحرای خوش و خرم بهاری می‌دهند به پرواز درآیم و مست زندگی گردم اینها که می نویسم اجبار تن و جان شخصی من نیست گویی همه پیامی ست که سرآمد عالم هستی به من هدیه داده است .حتما گریه و زاری این سالهای مرا دیده و دوست ندارد آدم بی آزار اینقدر سختی و بار امانت این چند روزه هستی را تحمل کند .

زندگی مرا در این شب با دعا و استغاثه ای  از سر درد به سر منزل مقصود و شفا و عیادتی عجیب رساند.  حالا خیلی آرامم و دل قوی میدارم که ایام گران  بی بود و نبود من می گذرد. علی

چقدر پیر شده ام

سروده چقدر پیر شده ام
همدل و همراز با کودکی هایم
دویدم تا مشق هایم را بنویسم
حیران از خاطره های رفته
چقدر پیر شده ام
بی آنکه دنیا
علیرغم آن همه درس های اخلاقی
دهقان فداکار
چوپان دروغگو
تصمیم کبری
تغییری کرده باشد
فقط بمب ها سنگر شکن شده اند
آرزوی صلح سخت تر
و من نیز به این نتیجه رسیده ام
کاش روز جمعه از ایام هفته حذف شود
تا اضطراب شنبه و خبرهای بد  را نداشته باشم
علی