لذت باران

 لذت ریزش مداوم باران برای ما جنوبیها و کویر نشین ها به تعبیر حافظ شُرب مدامی است که اگر ببارد زندگی بخش روح و جانمان میگردد.....و آنگاه که بارید  به آرامش و سکونی میرسیم  که در عالم عرفانی عاشق به سیمرغ وحدانی رسیده است...باری شمیم باران و خاک باران خورده در اریبهشت جنوب موهبتی است که کم پیش می آید .....

.......وقتی که گنجشکان را می بینیم سراسیمه به سمت درخت کهنسال سدر(کُنار) کنار خیابان هجوم می برند و در ولوله ای بی محابا جایی برای بیتوته می جویند ...با خودم می گویم حتما خبری است از بادی و خاکی ویا بارانی که پرندگان این چنین در پی ملجایی هستند زیرا که با طبیعت دوست تر از ما آدمیانند و تا برمیگردم آسمان غرمبه و بعد رعد و برق و رگبار باران دراین اول اریبهشت شروع شده است...باری سخاوت بی نظیری ست بویژه بعد از این همه سال بی باران ! 

لذت باران

شادمان از ریزش یک ریز باران

زیر سقف خیس و نمناک شبا نگاهان ابری

می دوم از خانه بیرون

بر لبانم می نشینند

قطر ه های نرم باران

چون زمینی خشک و تشنه

با همه دلداگیها

قطره هارا می ربایم

قطر ه هارا می چشانم

آرزو دارم

که سگهای شبانه

دیر گاهی را به خواب خستگی هاشان بمانند

یا که آوازی نخوانند

تاکه این باران بخواند

تا که این باران ببارد

ماهشهرعلی ربیعی (بهار) زمستان 1384

شب شنبه خیال

میراث جاودانه مادر همین سروده های دلنشین در گویش دشتی (لری جنوبی )به لهجه ماهشهری ست ..... و من به زبان همین پارسی به رسم الخط امروز این سروده ها را ترجمه می کنم..... پیشنهاد دوستی خوش ذوق هم برای این دوبیتی های مادرم شب شنبه خیال بود

1

شفق روشن زعکس رویت ای دوست

شب یلدا اسیر مویت ای دوست

نمی شد یکدمی با ما نشینی

ببویم بوی عنبر بویت ای دوست

2

چه شد ای دل همیشه نه به کامی

چه شد ای دل که سرگردون مدامی

بسان مرغ وحشی می زنی پر

نخوردی دانه و هردم به دامی

3

زمانی ،روزی، داشتیم هوایی

دو دروازه دوتا دالان سرایی

نیاید سال و امسال و همه سال

پراکنده شدیم هریک به جایی

4

شب شنبه خیال یارم اومد

دوشنبه نامه دلدارم اومد

چهارشنبه کشیدم انتظارش

که پنج شنبه گل بی خارم اومد

5

چه سازم تا زرنجم نی بروید

که آزار دلم این نی بگوید

گر آزار دلم را نی نگوید

زنم آتش به نی زار،نی نروید....

ماهشهر پاییز 1394 علی ربیعی(ع-بهار)

 

از سروده دوستت دارم

چه لذت بی حاصلی ست بی تو!

  شکوفه یاس ...میر نوروزی

بوی خوش آویشن کوهی

خاک مقرب درباد

این همه زندگی

که پنهانی با نسیم عشق ورزی کردند

وجنوبم !

جنوب ملال آور آهن ونفت

 جغرافیای شکننده ای بود

که خاموش می شد مثل بره سربراه عیسی

 

تالابها و سرودخوانی موزون غوکها

مزارع و دلسپاری شهلای مرغابی ها

صحرا وتن آسانی مجنون جوانه ها

آسمان وآشفته گی بی شمار ستاره ها

حکایتی بود این دوستت دارم

 دیوانه وار چون دل مجنونم

بگذار بگویم یادی ازشرم چشمانت

 تنها جانپناهم بود

پاییز1380ماهشهر علی ربیعی (علی بهار)

 

حزن سفر

پیچ ناتمام جاده

خمیازه دره

التهاب کوه

رنجش آفتاب

هنگامیکه زیر سایه ابری گم می شود

دویدیم و دویدیم

به ناکجا رسیدیم

غمنامه انسان

در شرح مه آلود هستی

وافق که همه چشم انداز دور هیچ است

مانند آسمان آبی نامفهوم

ومسافران بیشمارش

در این وادی حیرانی

شیراز شهریور94علی ربیعی(ع- بهار)

......رفتا ر مسئو لانه                                                                                                    

در منازعات اجتماعی آنچه  نبرد دو گروه افراطی برای جامعه به ارمغان می آورند نزول انرژی رشد و توسعه است هرچند  این فرایند تاریخی یعنی افراط گرایی به عنوان یک قاعده و قانون تحول اجتماعی به طور مستمر رخ داده و بازهم رخ خواهد داد که این نیز ریشه در خوی غریزی آدمی دارد اما از این که بگذریم  تجربه نشان می دهد که همیشه هر خشونتی در یک جبهه و در یک طرف با خشونتی در طرف مقابل پاسخ داده می شود. چراکه هر شیوه ی کارزار لاجرم شیوه ای مشابه برای تقابل می طلبد. این بدان معنی خواهد بود که در این کارزار همیشه جریان های حد وسط با رفتارهای عقلانی و مسالمت جو و پیرو گفتگو ، دیالوگ و اقناع به حاشیه ی کارزار رانده می شوند و نه فقط ابتکار عمل را از دست می دهند بلکه عرصه ی کارزار را به ناگزیر و از سر درماندگی به خشونت طلبانی که ویرانگری همه چیز از ساختارهای فیزیکی گرفته تا اخلاقی جامعه از مشخصه های اصلی آنان است واگذار می کنند. توگویی افراطیون هر دو خاستگاه برای صعود  به بالای قدرت در جامعه، برنامه ای از پیش تعیین شده برای چنین سوگیریِ تقابل، تدارک دیده اند. بنابراین مسئولیت پذیری هر شخص حقیقی یا حقوقی در جامعه حکم می کند که در این تقابل، رویکردی اختیار کند که عقل و منطق و گفتگو جای خشونتِ گفتار و کردار را بگیرد . از نتایج ناگزیر همین فرایند است که اهمیت رفتار مسئولانه برای هر کسی در جامعه ی شکننده ای چون جامعه ی ما، هم پی آمدهای اخلاقی و هم اجتماعی خواهد داشت که امید این پیامد ختم به خیرگردد.....                                                                      

ماهشهر مهر ماه 1394 علی ربیعی(ع-بهار)

 

شب عملیات

......از خاطرات جنگ .....شب عملیات ..........

شب های عملیات سخت است و خاطره انگیز ،سخت است زیرا تو یا همین دوست کناری تو شاید فردا نباشی و اگر هم باشی مثل حالا سالم نباشی که این از خاصیت های ابتدایی جنگ است که همه ما با آن کنار آمده ایم بویژه فرمانده گروها ن  3 ستوان همایون ضیایی*** که با خنده و شوخی بمب روحیه است   ...تازه از مراسم عقد کنانش  هم آمده  ،اما اصرار دارد که زنده از جبهه به خانه برنگردد....محل استقرار ما تنگ حاجیان است در جنوب قصر شیرین و محل عملیات گردان امشب بر روی ارتفاعات آهنگران ، مشرف به قصر شیرین،شب که فرا می رسد آتش تهیه ما از طریق توپخانه فرو می ریزد و گروهانها به سمت جلو پیشروی می کنند...ساعت نزدیک به 2 بامداد است از قلب عملیات خبرها ی خوشی نمی رسد ستوان ضیایی تیر خورده و مهدی سربازی که پدرش آهن فروش بازار تهران بود هم شهید شده علیرغم تلاشی که شد تا مهدی  خط شکن نباشد اما اینجاست که عملا با مفهوم قسمت و سرنوشت گره می خوری وبزرگی و سالاری هم به کمکت می آید...خمپاره 120 کنارپایت درست پنج متری تو فرود می آید و تو فقط ایستاده ای و خیره نگاه می کنی ....دوستان کناری تو هرکدام در چاله چوله ای فرو رفته اند و نیک بختانه همه زنده اند اما از شاهکار بی خیالی تو لبخندی بر لب دارند که زیر خاک و غبار ناشی از عملیات شب گذشته  پیدا نیست ....از بالا خبر می رسد ترکش اما به کشاله ران ستوان همایون ضیایی اصابت کرده ،بر اثر خون ریزی نزدیکیهای بامداد شهید می شود تا چشم می زنم کنار آمبولانس ایستاده ام  ...از داخل آمبولانس به چهره اش نگاه می کنم ...ستوان محجوب ما طلایی  و زیبا بود در این حالت زیباتر شده است ....شب عملیات 29 اسفند 66بود و امروز عید نوروز67 است هنگام تحویل سال کنار آمبولانسی که حامل پیکر شهید همایون ضیایی است همه دوستانش زار و زار اشک می ریزیم و خاطراتی که با همه زیر و بمش در ذهن و ضمیرت می نشیند ....افسر جوان خرم آبادی تعریف همه زندگی بود .....

......هوای اواخر اسفند ماه قصر شیرین بهاری ست و در این یک ماه آسمان همه ابری ست و باران هی می بارد و می بارد ....و دست در گردن دوست و لرزش شانه هایی که بار گریه چشم هاست که می بارد و می بارد چون همین آسمان ابری.... لحظات  تحویل سال خود هیجان انگیز  است تا چه رسد به این حال و احوال ،....

.... حول حالنا الا احسن الحال....جان و دل توانایی این همه همراهی با تن را ندارد ..... آمبولانس حامل شهید دورتر و دورتر می شود و باران می بارد ومی بارد و جویبارها جاری می شوند.....

                                          علی بهار نوروز  1367 جبهه تنگ حاجیان سر پل و قصر شیرین

 

از منظومه آزادی

.....فلسفه کانت خرد ناب

فنومن ها یا پدیدارهای محصور در حیات بشر به خودی خود وجود دارند و شناخت آنها فقط معرف شناخت ما از آنهاست نه اینکه به حقیقت محضِ تعلق خاطر ما در آمده اند ،به عبارتی نه آنچنانکه هستند یعنی نومن وجود شی که خارج از اراده ماست ...همین نکته ظریف و اساسی به مثابه انقلابی در اندیشه بوده که کاشف آن مثل سقوط جسم از ارتفاع و یافتم های پی در پی ارشمیدس تاریخ! نشان از اندیشه ژرف کانت از سویی و ارزش معرفت شناسی جهان بر اساس دیاگرام ایشان است....وزنی از خرد ناب در عقل محض  تا بشر به ارزن توانایی و کهکشان   ناتوانایی خود پی ببرد ....از دفترهای گذشته علی ربیعی(ع- بهار)

                                            از منظومه آزادی

در تاریکترین لحظه ها

صدای شورانگیز نور را می شنوم

صدای ستاره و مهتاب

دریا و آفتاب

قلبم راهم قلمفرسایی می کنم

بالابلند و دلیر

تا هر جا که آزادی بروید

زندگی یعنی همین کبوتران سپیدی

  که در سینه داری

ای اسمان کوچک آبی!

تیر ماه 1374 ماهشهر علی ربیعی(ع- بهار)

لحن جاده

از اصفهان تا شیراز

....سفر به اصفهان هرچند بار هم که باشد لذت خود را دارد.لذت نگاهی از سر شوق هوایی ازسر دلتنگی ،مکثی از سر تامل ،و در نهایت چشم دل باز کن که جان بینی.... زیراین جا قلب تپنده  ایران است دقیق ترین جایی ست  که ما ایرانی ها تاریخ خود را با همه داشته ها یش وعقبه های زشت و زیبایش مرور می کنیم...جایی که آجر و سنگ و کاشی های مقرنسش با تو درد دل می کنند و اگر حوصله داشتی اشکت هم را درمی آورند ..شرح رنج و عتاب روزگاران است این اصفهان که در بی زبانی زبان به شکوه می گشاید یا اگر حوصله داشتی عتابی بر میاورد که این شناسنامه را می توانستی بهتر از اینها حفظ کنی و به آیندگان بسپاری ..راستی که اصفهان هزار نقش و هزار رنگ عجیب زیباست و عجیب زنده است مثل دل و جان همه ایران ما ..زمانی که با تصور و تصویر  رنج مردمانی که این بنای عظیم را بر پا داشته اند همداستان می شوی وبعد ظالمانی میایند و این همه دسترنج را بر باد میدهند و باز با دست و دل این مردم صبور کاخی و کوخی آباد میگردد که به تعبیر توین بی تاریخ تکرارتمدن اگر نبود چه بود؟!                                                                      

لحن جاده

مثل کوچ آزاد پرندگان

مثل عبور گله رمنده  آهوان

مثل بازی ابرها هنگامیکه می بارند

مثل صبرقمریها در تشبادهای جنوبی

هنگامیکه در برق نمک زارها گم می شوند

مثل کوچکی دریا و دنیا

بهار زیبا

رها از قید

رها از بندِ هرچه عاقبت است

 سفر می کنم

سفری دور از تردد امیال

خواب و خیال

سفر که می روی

جاده لحن لذت بخشی دارد

شیراز شهریور94علی ربیعی(ع- بهار)

 

از منظومه تورا حوالی پرهای قاصدک و ستاره جا گذاشتم

 بهارا شور شیرینم برانگیز
شرار عشق دیرینم برانگیز---الف سایه

کودک دیروز

3

جهت صدای  گوشه ای بلبل

منتظرایستادم

زیر شاخه های سوخته نخل بی سر

اشک ها مرا می برند تا غروبی غم انگیز

لحظه  برگ ریزان سرد  پاییز

تماشا کن! کودک دیروز

جنگ و صلحی که پایان ندارد

گاهی خسته می شوم

خسته تر از تیزاب آفتاب بر هرچه زندگی ست

تا جاییکه عبور من بر این سبق زار بی عاطفه محال است

می مانم و مثل صحرا

طوفان شن به پا می کنم

مشهد پاییز 1390 علی ربیعی (ع- بهار)

 

از منظومه رویای چمن زارها

کانت می گوید...دوچیز همواره ذهن مرا به بهت و حیرت می اندازد که هرچه بیشتر و ژرفتر می اندیشم بر شگفتی یم می افزاید...یکی آسمان پرستاره ای که بالای سر ماست و دیگری موازین اخلاقی که در دل ماست...که آسمان پر ستاره جادوی بلند پروازی آدمی را مجال بال و پر می دهد و موازین اخلاقی سرکشی اقتدار و استبداد را مهار می زند!

تا صحرای عزلت دل

منتظرم تا ابرهای  رقصنده

کولی های  بی محابای آسمان

جلگه ها را

از شوق تنفسی عمیق  بشورانند

این  قطره ها ی باران

چشمان گریان

عمری آرزوهای من بودند

 که می بارند و می بارند

تا دشت ها ی سبز

 به سمت خشکترین

بیابانها بشتابند

ومادیانها ی  مست و بی باک

در انبوه رویایی چمن زارها بچرند

نی لبکی  از رویش نیزارها بروید

چوپانی نی نوازی کند

تا صحرای عزلت دل

ماهشهر پاییز 1369 علی ربیعی(علی بهار)

 

همنوا با شوریده گی خیام

خیال متبسمی ست تابستان

دمی  رقص شناور قاصدکها را

 به زمزمه نسیم بسپار

به همنوایی دل

لرزش تار

شاید در جشن کولیهای مکدر هم شادی بروید

حیف است به غم های دیرین-

 رنگ عادت بزنیم

چون خیال زنی غمگین

در خزان تنهایی عمر

امروز رابه تفاعلی  خوش یمن  بشارت ده

که طالع بد به صدر سینه مظلوم دوام ندارد

دنیا همان بهتر

که به چشم نیاید

با همه خوب و بدش

اما همینکه دل به جاده می دهی

در خنکای این شب مرطوب

هنجار خوش آیندی 

از عبور اتوموبیل ها و شب پره ها بر می خیزد

مردد مثل همه هستی!

بسمت مسیری نامکشوف وبی پایان ره می گشایی

شفق رو به هیاهوی  گرگ و میش صدای پرنده ها دارد

 وصبح رنگینی  که می رسد از راه

در تکاپوی گربه ها و گنجشکها 

به شکل عادتی دیرنه بازهم

مانده ای با پرسش های بی پاسخ

گفتگو های تسلیم و رضا

برد و باخت چکا چاک ناموزون

ادمها و شمشیرها

التماس قطره ای شوراب از دریای زندگی

در کور سوی امیدی دور

ملتهب از پریشانی عمری حوصله وانتظار.

 چرخی زدم ! از این سو به آن سو

همنوا با شوریده گی خیام

"ای چرخ فلک خرابی از کینه توست"

"بیداد گری شیوه دیرنه توست"

کبک ها یی را مانم

که به ترانه کوهستانی چشمه ها  نرسیدند

اسفند ماه سال  1389 اصفهان علی بهار